Mustafa Kemal Atatürk, 10 Kasım 1938 günü Dolmabahçe Sarayı’nda hayata gözlerini yumduğunda, tüm Türkiye derin bir yasla sarsılmıştı. Aziz cenazesi, 19 Kasım’da kurtarıcısı olduğu şehirden geri dönmemek üzere ayrılırken, İstanbul’un bütün sokakları, pencereleri, damları onu uğurlamaya gelen insanlarla doluydu. İlk feryat Dolmabahçe’den koptu. O andan itibaren büyük-küçük, kadın-erkek herkes, Bekir Sıtkı Erdoğan’ın “Atasına Ağlayan Çocuklar” şiirindeki gibi ‘Neden koyup gittin bizi’ diye ağlamaya başladı. Matem Karaköy, Eminönü, Sirkeci ve nihayet Zafer Torpidosu’na konulacağı Sarayburnu’na kadar bir nehir gibi cenaze alayının ardından şehre yayıldı.
BÜYÜK YASIMIZ: ATATÜRK’ÜN CENAZE MERASİMİ ALBÜMÜ
