‘Oğuz evlenme teklif etti; ben hemen ‘evet’ deyince çok şaşırdı’

Oğuz Atay’ın ilk eşi Fikriye Hanım, Oğuz Atay’la 50’li yılların sonlarında başlayan tanışıklıklarını ve evlilik kararını anlattı.

– Oğuz Atay’la ne zaman ta­nıştınız?

– 1956 yılıydı ilk tanıştığımız­da. Her hafta Cumartesi gün­leri Oğuz bize yemeğe gelirdi. Saat 12.00-01.00 olunca kalkıp gidiyordu. Sonra bizim ev kala­balıklaştı. Dedim ki “Oğuz artık seni çağıramayacağım. Çünkü ev çok kalabalık”. “Ne yapalım” dedi. Biraz tereddütlüydü o dö­nem. Dedim ki “Ne düşünüyor­sun, ne istediğini biliyor mu­sun?” “Vallahi, tam bilmiyo­rum” dedi. “İyi” dedim ben de.

– 🙂

– Komik, komik. Sonra Oğuz kayboldu. Ama ben de me­rak etmiyorum. Yani, tamam. Son sınıf, okul bitirecek falan. Derken ben o sırada kararımı verdim. İngiltere’ye gitmek is­tiyorum. Konsolosluğa gittim, okulların adreslerini aldım. Bunların hepsine birer mek­tup yazdım. Hepsinden cevap geldi. Önümüzdeki sene Eylül ayında başlayabilirsiniz diye.

– Ne zaman?

– 1957-58 yıllarıydı. Anka­ra’da imtihana girdim ve sonra Londra’ya tasarımcılık eğitimi­ne gittim.

– Üç sene kaldınız.

– İki sene.

–1960’ta yurda döndüğünüz­de “ihtilal” olmuş muydu?

– Evet, olmuştu. Hatta benden büyük bir arkadaş “kardeşi­ne de söyle, o da gelsin. Gitme” dedi. “Ama askerlerin gelmesi belki de fena olmaz” dedim. O tabii Afrika ülkelerindeki gibi bir şeyler düşünüyor. “Bizde öyle olmaz” dedim.

– Ne zaman döndünüz Tür­kiye’ye?

– 60 Ağustos’unun sonunda yer bulabildim uçakta. Öyle ko­lay değildi o zaman. Eylül’de İstanbul’daydım. Kardeşimle beraber Cihangir’de oturmaya başladık. Güneşli sokak, Nar apartmanında. Artık kendim çiziyorum, kendim yapıyorum. Derken Şubat ayında bütün iş­ler kesildi bütün piyasada.

– Peki tekrar karşılaşma?

– Kardeşim bir akşam “sine­maya götüreyim seni” dedi. “Peki” dedim. Çıktık, Melek’e gittik o zaman. Tam antrakt­ta baktım, Oğuz böyle önden geçiyor. Döndü, şöyle biraz da tereddüt etti, selam verdi. Al­dım. Ondan sonra “geldin mi” diye sordu. “Geldim” dedim. “Nasıldı” dedi. “Çok iyiydi” dedim. Sonra bir gün kapı ça­lındı, Oğuz geldi; ama ev çok kalabalıktı, gitti. İkinci gün yi­ne geldi, yine kalabalıktı, yine gitti. Üçüncü günü kalkmadı. Herkes gitti. O oturuyor. Ama perişan bir vaziyette. Pazar Mecmuası’nı çıkarmışlar. Yor­gun. Canı çıkmış yani. Oturdu. Evlenme teklif etti. Ben de ka­bul ettim. “Hemen kabul ediyor musun?” dedi. “Evet” de­dim. “Hani düşüneyim denir. Ne yapıyorsun, kaç para alı­yorsun falan denir değil mi?” dedi. “Evet” dedim. Şimdi dü­şünüyorum da büyük cesaret.

İki ay içinde gün aldık. Anne­siyle, babasıyla tanıştırdı. On­lar da bizimkilere geldiler. “Eh çocuklar zaten karar vermiş­ler, bize fazla bir şey düşmü­yor. Peki.” dediler.